"A perdición galega"

Os Relatos da Fundación: A perdición galega
3º Premio da Categoría A Relatos (5º e 6º Primaria), que gañou Marina Calo Bujeiro (CEIP Eugenio López de Cee) con este “A perdición galega” publicado en  Que pasa na costa

”A perdición galega”, de Marina Calo Bujeiro

Marina Calo Bujeiro
Non hai moito tempo, Suso, meu avó, contoume unha historia. Unha historia sobre a Costa da Morte.
Cando era mozo tiña un carácter aventureiro. Vivía nunha aldea de Ourense cos seus pais, e un día colleu s poucas pesetas que posuía e marchou na procura dos seus soños. Quería coñecer o mar, soñaba con barcos surcando os mares e gaivotas voando sobre a súa cabeza.
Grazas á boa vontade das xentes que foi atopando polo camiño conseguiu chegar á mística Fin da Terra.
Instalouse en Fisterra, na casa dunha muller, Carme, tan boa coma ambiciosa. Era unha afamada costureira que facía vestidos para as rapazas máis privilexiadas e traxes de festa para os mariñeiros máis podentes. Malia gañar moitos cartos, acollía na súa casa descoñecidos a cambio dunhas moedas.
Suso era un rapaz educado que trataba de axudar no que podía. Carme veu nel ao fillo que nunca tivera, e “adoptouno”. Presentoullo aos amigos, levouno coa súa familia á festa do Santo Cristo, foron a San Xoán de Sardiñeiro, viron iluminada a fervenza do Ézaro, abalaron a Pedra da Barca … Contoulle centos de lendas sobre a Costa, visitaron Cee, Corcubión, Camariñas, chegaron ao Cemiterio dos Ingleses …
Pero os días pasaban de troula e o avó estaba a piques de rematar os cartos.
Xosé, o marido de Carme, era carpinteiro de ribeira, e propúxolle traballar con el. Precisaba un axudante, e o avó, un traballo.
Grazas á súa destreza, en pouco tempo, dominou un oficio que se estaba a perder. Comezou con encargos dos coñecidos, e axiña a súa sona aumentou de tal maneira que che chegaban pedidos de toda Galicia.

Suso xa era un home feito e dereito, totalmente sentado en Fisterra. Unha tarde, ao serán, foi dar unha volta ata o Faro. Sentouse nunha rocha ollando o mar cando de súpeto veuse envolto nunha bandada de gaivotas que parecían querer dicirlle algo. Ata que se dispersaron non veu a un ser estraño que estaba entre elas. Era negro, grande, tiña a silueta dunha gaivota, e semellaba moi anoxado. Apostouse diante del e anuncioulle que a perdición estaba cada vez máis próxima e desapareceu.
(A día de hoxe aínda non sei se o avó inventou isto para sorprenderme, ou se antes de subir ao Faro pasara pola Taberna do Torto).
Cando se repuxo do susto, botou a corre camiño abaixo todo o que lle permitían as pernas. Foi dereito a contarllo a Carme. a boa muller pensou que toleara e mandouno a durmir.
Segundo o avó, pasaran exactamente dous día e dúas noites, cando a costureira foi á praia. A marea estaba subindo e acariñáballe os pés. A auga arrastraba cara a area cunchas, algas, e con elas … unha botella de vidro cunha mensaxe escrita en papel de cor negro. Con curiosidade sacou o papel.
“Estades preto da perdición”.
Carme, asustada, foi pra a casa. Agora cría a Suso. Era o 19 de novembro do 2002.
As galegas mareas de augas cristalinas convertéronse en mareas negras. A perdición de que falara aquel ser era certa.
A xente choraba vendo como se arruinaba o seu medio de vida. Os animais afogaban no chapapote …
O avó contoume que aquela imaxe foi a peor da súa vida.
Pero daquela desoladora situación saíu algo positivo: unha marea de voluntarios que de xeito altruísta contribuíron a recuperar a nosa terra.
Por certo, unha daquelas voluntarias era Maruxa, a miña avoa.
A consecuencia da catástrofe do Prestige tomáronse unha serie de medidas para evitar que accidentes dese tipo volveran producirse.
Chámome Sabela, estamos no ano 2030, e dende a fiestra da miña habitación podo ver o nos mar limpo e cheo de vida.
  • Marina Calo Bujeiro (CEIP Eugenio López de Cee). 3º premio a Categoría A Relatos (5º e 6º Primaria) do V Concurso de Relatos Curtos da Fundación Fernando Blanco.

1 comentario: